Фота з альбома. Школьнае дзяцінства

Калісьці ў маёй роднай вёсцы Радкава ў Салігорскім раёне была пачатковая школа. Было ў ёй тры памяшканні: два класы і настаўніцкая. У кожным памяшканні навучаліся два класы: першы разам з трэцім, а другі - з чацвёртым. І настаўнікам прыходзілася не вельмі лёгка, але былі і свае плюсы: малыя дзеці вучыліся разумець праграму старэйшых. Маім першым настаўнікам быў Андрэй Мікалаевіч - Чалавек з вялікай літары. Ён ніколі не павышаў голасу на вучняў, адносіўся да іх з павагай і цеплынёй. Вучні любілі яго, як бацьку. Па серадах ён адчыняў вялікую шафу з кнігамі: гэта быў бібліятэчны дзень, і мы мелі магчымасць браць кнігі. Я вельмі любіла чытаць і за тыя чатыры гады перачытала ўсе кнігі. Праўда, я днямі дапамагала бацькам па гаспадарцы, таму кнігі чытала па начах. На перапынках мы гулялі на школьным двары, і нам давалі духмяны чай са свежымі булачкамі, якія выпякалі ў сталоўцы, што была на тэрыторыі Другога калійнага камбіната. А раздавала гэтую смакату Прылуцкая Раіса Васільеўна. Яна з мацярынскай любоўю адносілася да вучняў. На святы мы ладзілі канцэрты для сваіх бацькоў - з дапамогай піянерважатай Валянціны Бандарчук. Мы яе таксама любілі за вялікую дабрыню.

І вось для маіх равеснікаў гэты год - юбілейны. Нам спаўняецца шэсцьдзясят. Кагосьці, на жаль, ужо няма з намі на гэтай зямлі, у тым ліку і настаўнікаў. А мы і сёння моцна сябруем, узгадваем нашу школу і тыя залатыя гады, калі мы былі беднымі, роўнымі і шчаслівымі. Хачу ўсіх павіншаваць з гэтым юбілеем!

Валянціна Бабко-Аляшкевiч